Je intuïtie volgen is niet zo makkelijk als het klinkt.

Het krijgen van intuïtieve ingevingen is het probleem niet:

– Sta of zit stil
– Richt je aandacht naar binnen
– Vraag of er boodschappen voor je zijn.
– Of dat er iets is wat je moet weten.

En dan is de kunst om goed op te letten wat het eerste is dat er bij je boven komt. Het kan een woord of een beeld zijn, of een liedje bijvoorbeeld. Zo makkelijk is het om je intuïtie aan te spreken. Kaas maken van wat er boven komt, dát is dan alweer een stapje moeilijker. Je intuïtie kan in een onbegrijpelijke verpakking zitten. Het kan een woord, zin of beeld zijn waarbij je eigenlijk alleen maar vraagtekens hebt, in plaats van dat je denkt. “Ja, doen we!”

“Wat betekent dit voor mij?” is de vraag die je jezelf dan stelt en je moet er ook vrede mee hebben als het antwoord nog even op zich laat wachten.

Dat je maffe of “teleurstellende” berichten kun krijgen van je intuïtie besefte ik me laatst weer toen ik in mijn aantekeningenmap doorbladerde en een kladje tegen kwam met de intuïtieve ingevingen die ik vorig jaar kreeg in een mooi, groot labyrint dat ik wandelde. In het midden vroeg ik “Zijn er boodschappen voor mij?” Ik bleef stil staan en observeerde wat er bovenkwam.

“Nee, nu even niet.”

Pardon? Ik zuchtte en ging zitten. Misschien moest ik gewoon heel even wachten? Dat deed ik. En daarna verstilde ik weer en keek weer naar binnen. “Joehoe, zijn er boodschappen voor mij, is dat “even” nu al voorbij?” Nope. Er kwam niets. En toen bedacht ik me dat ik de appel kon eten die in mijn tas zat.

“Eet een appel” Ik grinnikte. Dat was dan de verlichte boodschap van vandaag! Ik pakte de appel uit mijn tas. En at hem op. En genoot van de zon op mijn huid en het relaxte “down to earth” gevoel dat ik altijd krijg van labyrint lopen. En al knabbelend besefte ik me dat die appel misschien toch wel een boodschap was. Om mezelf beter te voeden. Gewoon.

Nu, meer dan anderhalf jaar na die “eet een appel” boodschap weet ik dat het een goede hint was. Echt zo’n typische intuïtieve boodschap die je over het hoofd kunt zien omdat het te simpel en te onleuk is. Je intuïtie zegt namelijk vaak van die hele zinnige, kleine, gezonde, no-nonsense dingen. Die niet altijd makkelijk of leuk zijn. Je moet er gewoon vaak niet te veel over nadenken. Enne…..incasseren soms.

Ik kan je nog veel meer rare intuïtieve invallen noemen. Met hele mooie uitkomsten. Zoals vorig jaar toen ik in mijn rode tent een meditatie begeleidde waarin ik de deelneemsters kennis liet maken met hun muze (het thema was creativiteit). En zonder dat ik er wat aan kon doen, kwam mijn muze opdagen. Zijnde……die travestiet uit de film “Priscilla queen of the desert”. Juist ja. Ik heb echt de dag erna toen ik alleen thuis was nóg een keer geprobeerd een andere muze te krijgen…..maar nee. Dit was hem/haar toch echt:

Inmiddels heb ik met het beeld van deze muze gewerkt, ik heb de film laatst nog gekeken. En ik vind er veel inspiratie in. Het is een mooie film met een goed verhaal en het herinnert me eraan hoe veel ik van schrijven, lezen en films kijken houdt. Hoe dat me voedt. En Priscilla vertelt me ook dat ik “vol uit” moet gaan en niet bang moet zijn voor reacties. Mooie muze hè! Al duurde het even voordat ik haar omarmde, Priscilla is me nu heel dierbaar.

Ik denk dat ik dit blog schrijf om mezelf eraan te herinneren dat het eigenlijk altijd goed komt, als je je intuïtieve ingevingen omarmt. Ook als ze minder leuk zijn om te omarmen. Zoals de boodschap die ik zo ongeveer bij elke intuïtieve oefening krijg dit jaar:

Als ik vroeg “Wat ik moet doen met mijn bedrijf, mijn diensten?” – NIETS
Als ik vroeg “Wat kan ik doen om meer in de flow te komen? – NIETS. RUSTEN.
Met alles wat ik wilde ondernemen. Het antwoord was steeds niets. En dat is behoorlijk vervelend als je een bedrijf hebt. En dus ploeterde ik toch maar gewoon door, dan maar niet met intuïtieve begeleiding… Tot 8 juli 2017. Mijn bedrijf Persoonlijk Paradijs bestond vier jaar die dag. Ik zou dat eigenlijk vieren met een Vollemaansfeest, een te gekke workshopdag -en avond met labyrint lopen, yoga, heerlijke gezonde biologische cuisine, oogkussentjes van lavendel en Pukka thee in de goodiebags en meer van dat moois. Maar ik verkocht geen enkel kaartje en het hele feest ging niet door – NIETS

Ik vierde het toch, mijn vierjarig bestaan met mijn twee business-brainstorm-vriendinnen. Dat was fijn. En toen ik thuis kwam, zag ik de volle maan en besloot ik nog een volle maan meditatie te luisteren in de tuin. In de meditatie kwam een moment waarop je een boek mocht openen en je zou zien “wat er voor je lag”. En je raad het al. Hieronder volgen mijn aantekeningen van die nacht. Dit heb ik bijna letterlijk zo geschreven die nacht:

Mijn boek had een rood fluwelen kaft.
Ik deed het open: Lege bladzijde.
?

Niets!
Moest meteen lachen.
Weer niets!

En toen glimlach.
De lege pagina, het blanco vel.
Heel fijn en gelukkig voelde ik me. Er stond niets en ik deed het dicht en omhelsde het boek.
Tijd om lekker te gaan leven wat ik de afgelopen jaren hebt geleerd.
Persoonlijk Paradijs vervaagt, net ook echt besloten … Ja, het is klaar in de oude vorm. Persoonlijk Paradijs. Dit hier vandaag is mijn nieuwe begin.

En het begint met die lege pagina.
Ik hoef niets mee te nemen van Persoonlijk Paradijs.
Het mag wel natuurlijk. Maar niets hoeft. Carte blanche.
Feeling good.
Ik zag ook yoga trouwens. Lekker gaan doen dat lesgeven!

PERSOONLIJK PARADIJS IS KLAAR

Het is mijn route geweest en ik voel me zoals Dorothy in “The Wizard of Oz” die thuiskomt.
Wat een tocht is het geweest.
Wat ben ik gegroeid.
Dát is waarom we op reis gaan.
Ik zag daar laatst zo’n mooie quote over van the lightmaiden

Ik voel me dankbaar dat ik vanavond bij mijn vriendinnen kon zitten en mijn verhaal kon doen en het voelt zo fijn dat mijn besluit niet uit pijn komt nu.
Het is goed zo.
Mijn Vollemaansfeest.
Wat heb ik veel bereikt, al is het niet uiterlijk zozeer te zien, ik weet het… en daar gaat het om.